سی و یک شب

یکی از مواردی که هنوز برای من حل نشده است ترکیب تخصص و تعهد است.یعنی ما برای رسیدن به یک انسان ایده آل برای یک پست و سمت ،به چه میزان تخصص و تعهد نیازمندیم.با قبول این فرض که شخصی با دارا بودن حداکثر تعهد و تخصص در دسترس نباشد.
فرض کنید یکی از عزیزان شما نیازمند عمل جراحی فوری باشد.یک طرف دکتر متخصصی وجود دارد که 99 درصد عمل هایش موفقیت آمیز بوده ولی در حدود 15 میلیون پول عمل می گیرد و در بیمارستانی عمل می کند که چهار بابر بیمارستان عادی هزینه اش می شود.در منتهی الیه طرف دیگر هم دکتر تازه کاری قرار دارد که بسیار متعهد و دلسوز و بچه مسلمان است اما هنوز جوهر مدرکی که گرفته خشک نشده و یا حتی در عمل هایی که اگر کرده باشد،‌کمتر از نیمی شان موفق بوده اند.
در این بین هم دکترهای وسطی قرار دارند که میزان تعهد و تخصص شان بینابین است.
حالا سوال اصلی این است که شما عزیز بهتر از جانتان را برای جراحی به کدام دکتر می سپارید؟
کشور ما ایران هم در حکم همان عزیزی است که هر روز نیازمند جراحی کوجک و بزرگ است.و برای همین ما مردم با رای دادنمان به دنبال جراح حاذقی هستیم که بتواند این کشور را به سمت صلاح و رشد و تعالی رهنمون شود.
یک جراح ساده زیستی وجود دارد که اگر بهش اجازه دهند حاضر است با پژوی 504 قدیمی اش به سر کار برود و در خانه کوچک و قدیمی اش زندگی کند اما بیش از 300 میلیارد دلار را به گونه ای بر باد می دهد که هنوز نتوانسته اند به کنه آن پی ببرند.
در طرف دیگر هم فرد رفاه طلبی وجود دارد که یک حداقل یک میلیارد از این سرمایه بیت المال را باید خرج او و اطرافیان و زیر دستانش کنیم اما رشدی که در کشور ایجاد می کند چند برابر آن مرد ساده زیست است.
حالا که آدم ساده زیست کاردان نداریم و از آن طرف متخصص هایمان همه به دنبال پول هستند،‌با چه فرمولی می توانیم هم به دست آوردهای متعهدانه مان پایبند باشیم و از طرفی رشدی که شایسته اش هستیم را تضمین کنیم؟